H μειωμένη, λόγω της γήρανσης, αίσθηση της αντίθεσης (contrast sensitivity) στους ηλικιωμένους ασθενείς μπορεί να βελτιωθεί με ειδικές ασκήσεις.
Πρόσφατη μελέτη από ερευνητές των Πανεπιστημίων Riverside της Καλιφόρνια και Brown της πολιτείας Rhode Island των Ηνωμένων Πολιτειών διαπίστωσε ότι η μειωμένη, λόγω της γήρανσης, αίσθηση της αντίθεσης (contrast sensitivity) στους ηλικιωμένους ασθενείς μπορεί να βελτιωθεί με ειδικές ασκήσεις.
«O πιο συχνός τρόπος αλλοίωσης της λειτουργικότητας της όρασης είναι η μείωση του contrast sensitivity, που αφορά τη δυνατότητα διαχωρισμού των διαβαθμίσεων του φωτός στο σκοτάδι. Αποτέλεσμα αυτής της φθοράς είναι η δυσκολία διάκρισης των αντικειμένων στο ημίφως ή στο σκοτάδι, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να καταστεί επικίνδυνο», επισημαίνει ο Καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Αναστάσιος Ιωάννης Κανελλόπουλος.
Παράλληλα με τη φυσική φθορά της όρασης στους ηλικιωμένους εξελίσσεται συνήθως και ο καταρράκτης που επίσης προκαλεί μείωση της αίσθησης αντίθεσης, γεγονός που ενισχύει περαιτέρω το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο Psychological Science, μόλις πέντε συνεδρίες με ειδικές behavioral ασκήσεις εξασφάλισαν βελτίωση της όρασης 16 ενηλίκων, ηλικίας άνω των 60 και 70 ετών, οι οποίοι μπορούσαν κατόπιν να διακρίνουν καλύτερα απόμακρες άκρες και λεπτομέρειες. Ιδιαίτερα βελτιωμένη ήταν και η ικανότητα ανάγνωσης του κλασσικού οπτότυπου (του διαμορφωμένου με νούμερα και γράμματα οφθαλμιατρικού πίνακα για τον έλεγχο της οπτικής οξύτητας).
Σε κάθε εξέταση οι εθελοντές είδαν 750 εικόνες, οι οποίες είχαν ρίγες, μέσα από μία οθόνη ενός υπολογιστή και προσπάθησαν να διακρίνουν την πολύ λεπτή αντίθεση μεταξύ αυτών, καθώς η ένταση της ρίγας μειωνόταν στο άσπρο υπόστρωμα. Επίσης, οι εξεταζόμενοι έπρεπε να διευκρινίσουν αν τα είδωλα γύριζαν με τη φορά του ρολογιού ή αντίστροφα, χτυπώντας ένα κουμπί που έβγαζε έναν χαρακτηριστικό ήχο. Κάθε συνεδρία διήρκησε μιάμιση ώρα και αν και οι ασκήσεις αυτές ήταν αρκετά δύσκολες, οι εξεταζόμενοι μπορούσαν να κάνουν συχνά μικρά διαλείμματα, ώστε να επανέρχονται πιο συγκεντρωμένοι.
Οι ίδιες ασκήσεις εκτελέστηκαν και από 16 φοιτητές, με τα ίδια, αλλά σε μικρότερο βαθμό, αποτελέσματα. Δηλαδή, οι ασκήσεις ναι μεν προκάλεσαν αύξηση της οπτικής λειτουργίας τους όχι όμως σε τέτοιο βαθμό όσο στους ηλικιωμένους ασθενείς, εξαιτίας της ήδη πολύ καλής όρασή τους. Οι συμμετέχοντες και των δύο ομάδων εξετάζονταν πλήρως μετά από κάθε συνεδρία.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ηλικιωμένοι εθελοντές παρότι μπορούσαν να διαβάσουν πολύ καλύτερα τα γράμματα και νούμερα στο οπτότυπο, κυρίως στην απόσταση ανάγνωσης, στη μακρινή απόσταση η βελτίωση δεν ήταν τόσο σημαντική. Διαπίστωσαν επίσης, ότι με τις συγκεκριμένες ασκήσεις δύναται να επανεκπαιδευτεί ο εγκέφαλος προκειμένου να έχει καλύτερη επίδοση.
Συμπερασματικά, οι οφθαλμικές ασκήσεις σε ηλικιωμένους ανθρώπους μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την όρασή τους, και ενδεχομένως να αποτελέσουν ενδιάμεσο στάδιο βελτίωσης της όρασης προτού προβούν σε επέμβαση καταρράκτη, η οποία πραγματοποιείται μετά την 6η ή 7η δεκαετία της ζωής του ανθρώπου.
«Η βελτίωση της όρασης που παρατηρήθηκε μετά από αυτές τις απλές ασκήσεις, καταδεικνύει ότι είναι δυνατή η συνεχής εκπαίδευση του εγκεφάλου προκειμένου να έχει ο άνθρωπος όχι μόνο καλύτερη όραση αλλά και καλύτερη ποιότητα ζωής», καταλήγει ο κ. Κανελλόπουλος.
ΠΗΓΗ: www.onlinehealth.gr
Δρ. Αναστάσιος Κανελλόπουλος,MD
Χειρουργός – Οφθαλμίατρος
